W tym tygodniu w końcu miałam szansę uporządkować trochę swoje życie. Między innymi rozpakowałam rzeczy zabrane z akademika.
W gąszczu moich prac wpadłam na ten oto rysunek... Jeden z nielicznych, w którym nie wzorowałam się na zdjęciach a własnej wiedzy o ludzkim ciele.
W dwa tysiące piętnastym roku dopiero zaczynałam szkicować sylwetki ludzi. Tańczące kobiety, mężczyźni. Nawet nie było źle z proporcjami jak na dziesięciominutowe prace.
Postanowiłam jednak się sprawdzić i raz jeszcze narysować to samo, jednak z dzisiejszymi umiejętnościami.
W takich chwilach nie żałuję miejsca, w którym się znalazłam.
Cóż. Trzymajcie kciuki za wrześniową poprawkę. Sporo szczęścia się przyda, bo ja po prostu nie umiem się uczyć.
A w połowie września zabiorę się w końcu do dopięcia na ostatni guzik Drogi do domu.
Pozdrawiam
PS. Właśnie zorientowałam się, że minęły dwa miesiące od ostatniego posta... Czy ten czas tak szybko płynie, czy ktoś mnie walnął młotem i straciłam przytomność?