Rysunek 28.02.2017

Wiersz "Geniusz artystyczny"

Tutaj jedna plama

Właśnie w tym kolorze

Tam druga o odmiennym odcieniu

Składanie obrazu od podstawy

Przez szkic

Figurę

Po miękkie pociągnięcie pędzlem

Tutaj cień założony

Tam dostrzeżony i zrozumiany

Godziny spędzone przy obserwacji

W ciszy

Albo w hałasie

Później ocena widza

Czy dostrzeże precyzje?

Zauważy namacalność kształtów?

Geniusz!

Twierdzi krytyk

Co za bazgroły!

Twierdzi laik

A ja

Patrzę na swe dzieło

I wśród rytmu barw

W kompozycji przedmiotów

Widzę własną twarz

Pochyloną nad książką

Czytającą historię sztuki

Odkrywającą perspektywę

Światło

Zrozumienie iluzji

Działanie jednego koloru

W stosunku do drugiego

Widzę godziny pracy

Więc

Co z tego

Że podążyłem własną ścieżką

Nazwano mnie geniuszem

Gdy najzwyczajniej w świecie

Jestem sfrustrowany

Że sztuka

Nie jest tchnieniem

Nie jest weną

Jest precyzją

Kunsztem

Wyuczeniem

A tylko nieliczni

Szaleńcy

Potrafią się w niej odnaleźć

Informacje

Witajcie.

Zakończyłam publikację Wracaj do domu. Na blogu możecie przeczytać wszystkie rozdziały za darmo, a jeśli chcecie zakupić ebooka, zapraszam - klik.
Na chwilę obecną nie mam żadnego tekstu do wydania. W najbliższym czasie na blogu pojawi się trochę rysunków, wierszy mojego autorstwa, lub te przeze mnie znalezione.
Nie wiem kiedy będzie można się spodziewać Basisty. Jeśli już się pojawi, będzie on dopracowany na takim poziomie, na jaki mnie stać i ani gram mniej. Może to potrwać kilka miesięcy albo lat. Nie wiem. I wątpię czy napiszę w trakcie coś innego – nie chcę się już rozpraszać.
Od tego postu nie będę o Basiście więcej pisać. Gdy już będę mieć cały tekst i zaczną się ostateczne poprawki, powiadomię Was o tym i ustalę datę wydania. Nie wcześniej.
Do tego czasu pomyślę nad formą publikacji. Być może zrobię jak dotychczas, albo wstawię na bloga jedynie część (nie mniej niż połowa), a reszta będzie do kupienia.
Mam nadzieję, że chociaż część z Was zostanie. Jeśli chcecie, możecie podać kontakt (w komentarzu pod tym postem bądź na moim mailu), żebym mogła Was powiadomić osobiście, kiedy zacznę znów publikować. W końcu nie wszyscy będą zainteresowani obrazkami.

To chyba wszystko. Dziękuję za Wasze komentarze i obecność.

Pozdrawiam serdecznie,

Kyna

[10] Wracaj do domu

Pożegnanie

Koniec września zbliżał się nieubłaganie. Słońce coraz mniej grzało, a ziemia zaczęła okazywać pierwsze przygotowania do zimy w postaci krótszych dni i przekwitłych roślin. Nawet wiewiórki w lesie jakby wzmocniły swoją działalność. Często widziałem je na spacerach z Kamilem, śmialiśmy, że to są takie leśne ninja i zaraz zaczną w nas rzucać orzechami. Oczywiście to nigdy nie mogło mieć miejsca, w końcu potrzebowały jedzenia na zimę – wmawiałem sobie, jakby to był jedyny powód.

Dziś, dwudziestego dziewiątego września, szedłem na grób Piotra. Chciałem się pożegnać. Nie, żebym wyjeżdżał, nie zdążyłem jeszcze zarobić u Bartosza odpowiedniej kwoty. Z siostrą planowaliśmy opuścić wieś dopiero za rok, co było całkiem realne.

Nie miałem pojęcia dlaczego postanowiłem zrobić to dzisiaj, ale potrzebowałem tego. Nie miałem zamiaru zadawać sobie pytań i drążyć. Jeśli o tym pomyślałem, dobrze, niech się dzieje. Może i lepiej dla mnie.

Tym razem nie miałem problemu trafić na odpowiednie miejsce. Spojrzałem na krzyż, na datę i na Jezusa wiszącego nad nią. Dokładnie w tej kolejności.

Klęknąłem i, o zgrozo, uśmiechnąłem się do figurki. Siedziałem za kościołem, przy grobie wisielca, któremu ksiądz odmówił pochówku na cmentarzu i byłem pewien, że Bóg wcale się od Piotra nie odsunął.

Być może zwariowałem. Ale byłem pewien, że jeśli będę w to naprawdę wierzył, tak się stanie. W końcu co znaczy zdanie księdza? To tylko człowiek. Mający dodatkowo dziwne poglądy. Nie raz w niedziele nasłuchałem się jego kazań. Były okropne i w pewnym momencie przestałem słuchać, no bo ileż można o polityce? Co o n ma do tego? A do kościoła przychodziłem dla Boga, więc w tych momentach po prostu mówiłem do niego tak, jak nauczyła mnie boja babcia.

— Wyglądasz przerażająco — usłyszałem za sobą znajomy głos i drgnąłem nerwowo. Wciąż miałem tiki nerwowe po tamtej akcji z Rafałem. Większości już się pozbyłem, ale nie znosiłem jak ktoś zachodził mnie od tyłu.

— Wiem. — Spojrzałem na Adriana. Mężczyzna usiadł obok mnie. O dziwo nie miał piwa w ręku. Chyba pierwszy raz go tak widziałem. — Co cię tu sprowadza?

— Ty. Widziałem jak idziesz. — Uśmiechnął się i spojrzał na krzyż. — Okropne, że nie pochowali go na cmentarzu. Nie ma nawet pomnika, tylko ten badyl.

— On tu jest najbardziej potrzebny.

— Powinien mieć normalny grób — burknął.

— Nie zmienisz tego — westchnąłem. — Co tam u ciebie? Dawno cię nie widziałem.

— Próbowałem się otrząsnąć.

— Od?

— Od widoku ciebie. — Spojrzał na mnie znacząco. — Całującego tego biednego chłopaka Michlników. Mózg mi to zlasowało. Nie możecie znaleźć sobie jakiegoś miejsca wewnątrz, a nie po lasach łazicie?

Wybuchłem niepohamowanym śmiechem, a Adrian skrzywił się z obrzydzeniem, pewnie wspominając tamten incydent.

— On jest młodszy od ciebie osiem lat… Masakra — burknął.

— Nie mów, że nie podobają ci się osiemnastolatki — prychnąłem. — Nie uwierzę w to.

— No dobra, coś w tym jest, ale… — Przerwał, znowu się krzywiąc. — Dobra, mniejsza, kurwa, nie chcę o tym nawet myśleć.

Znów się roześmiałem radośnie. Na jego obrzydzenie nie zwracałem uwagi, cieszyłem się za to, że na swój dziwny sposób mnie akceptuje. Nigdy bym się tego nie spodziewał, w szczególności po nim. Zawsze był pierwszy do obrażania kogokolwiek, kto był chociaż trochę inny niż on sam.

— Jak tam żona? — zapytałem ciekawy. — Jeszcze z tobą wytrzymuje?

— Znowu planuje wyjechać do teściowej — wyznał, wzdychając ciężko. — Ale chyba zostanie... Skosiłem trawnik.

— O cholera, szacun.

— Nie drwij ze mnie…

— Nie, ale serio. Jestem ciekawy jak wygląda twoje podwórko, ciężko było zobaczyć coś przez te chaszcze… — przerwałem, gdy rąbnął mnie w ramię. Zaśmialiśmy się obaj.

Chwilę siedzieliśmy bez słowa, nasłuchując śpiewu jakiegoś ptaka. Nigdy nie byłem dobry w rozróżnianiu, który gatunek jaki wydaje dźwięk, ale ten konkretny zawsze kojarzyłem z Piotrem. Słuchaliśmy go, gdy pierwszy raz poszliśmy nad jezioro.

— A tak na poważnie… Przyszedłem cię znaleźć, żeby się pożegnać — powiedział nagle mężczyzna.

— Wyjeżdżasz?

— Na odwyk…

— Wow. Super! — ucieszyłem się szczerze, przyglądając się jego naburmuszonej twarzy.

— Tya. Będą wspaniałe wakacje. Wprost zajebiste.

— Będzie można cię tam odwiedzać?

— Nie jestem pewny… Chyba z początku nie.

— To daj znać, albo niech twoja żona da, obojętnie. Przyjadę do ciebie.

— Jasne. Dzięki. — Uśmiechnął się lekko, niemal z ulgą. Chyba potrzebował wsparcia kogoś jeszcze, zapewnienia, że dobrze robi. — Zabij mnie jak zrezygnuję.

— Nie będę musiał, myślę, że twoja żona zrobi to sama.

Tym razem Adrian roześmiał się głośno i ze szczerą radością. Obserwowałem go jak się powoli uspokaja i patrzy na mnie z błyskiem w oku.

— Tak. Uwielbiam tę kobietę.

***

Pokój Kamila lśnił czystością. Zapewne tylko z tego powodu, że jego rzeczy były spakowane do dwóch wielkich walizek, stojących obok drzwi. Już teraz współczułem jego kolegom w akademiku. Chaos, jaki wytwarzał ten chłopak wokół siebie, potrafił dać w kość. Kamil był naprawdę oporny pod tym względem, bo nawet jego matka, pedantka, nie mogła nic z tym zrobić.

Blondyn leżał na łóżku, z laptopem i grał. Gdy wszedłem, zaszczycił mnie jedynie zerknięciem, by się upewnić kto to i olał mnie na rzecz zabicia jakiegoś potworka. Westchnąłem ciężko i położyłem się obok niego, całując w policzek.

— Ile poziomów wbiłeś dzisiaj?

— Siedem — odparł krótko, wciąż skupiony na wirtualnej walce.

— Nie nudzi ci się to?

— Nie.

Prychnąłem zniecierpliwiony. Ja sam byłem anty wszelkim technologiom. Moi dziadkowie nigdy nie mieli pieniędzy na komputer, więc wychowałem się z dala od tego typu rzeczy. Czasem u Piotra przeglądałem Internet, ale to wszystko. Teraz miałem przyspieszony kurs tolerowania tego sprzętu w okolicy Kamila.

— Co to? — zapytałem, gdy potworek zniknął, a na ekranie pojawił się wielki napis Win. Wspominałem, że te wszystkie gry są po angielsku? Kamil nie miał zupełnie z tym problemu, ale jak dla mnie mogłyby być po chińsku, nie zrobiłoby to większej różnicy.

— Wygrałem.

— Zawsze wygrywasz, nie jest to banalne?

— Nie. Po prostu jestem dobry — odparł nieskromnie i zaczął walczyć z kolejnym potworkiem.

Zmarszczyłem nos niezadowolony. Jutro wyjeżdża, ale i tak ważniejsza dla niego była gra. Oparłem głowę na jego barku i polizałem go przez materiał bluzki. Może się w końcu oderwie od tego, nadzieja matką głupich.

— Adrian idzie na odwyk — powiedziałem i ugryzłem go lekko w ramię.

— Au, przestań — fuknął nawet na mnie nie zerkając. — Ten pijaczek?

— Tak.

— Skąd wiesz?

— Rozmawialiśmy dzisiaj. Przy grobie Piotra — dodałem, ciekaw czy wywołam tym jakąś reakcję. Może chociaż to go zainteresuje.

— Och. — Widziałem jego oczy przez jedną sekundę. — Po co tam poszedłeś?

— Pożegnać się. Więcej tam nie będę chodził. No chyba, że na rocznicę jego śmierci.

Chłopak posmutniał trochę, wgapiony w ekran.

— Na studiach nie będziesz mógł tyle grać — stwierdziłem z niejaką satysfakcją.

— Tam będę miał zajęte ręce czym innym.

— Wyrzeźbisz mnie kiedyś? — wymruczałem nisko.

— Może… — parsknął z rozbawieniem. — Twój akt z liściem na kutasie.

Skrzywiłem się w odpowiedzi. W sumie nie chciałbym, żeby oglądali mnie jacyś obcy ludzie. Nawet jeśli miałaby być to tylko jakaś rzeźba.

Byłem dumny z chłopaka, że postawił na swoim i wybrał wymarzony kierunek. Przez krótki moment, miesiąc temu, gdy miała miejsce rozprawa, skazująca winowajców kradzieży i napaści na mnie, baliśmy się, że Kamil też pójdzie do więzienia. Na szczęście miał jedynie odpracować niewielkie szkody, które zrobił. Uwzględniono, że sam zadzwonił po policję, przyznał się do win, chciał chronić mnie i do tego wszystkiego żałował – no i jako jedyny z winnej piątki miał przyszłość, która w tamtym momencie była w rękach sędziego.

— Kiedy twoi rodzice wrócą? — zainteresowałem się. Wiedzieli o nas, a ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, nie mieli nic przeciwko. Dowiedzieli się od Kamila, co chyba było dla mnie jeszcze większym szokiem, niż ich reakcja. Ale cieszyłem się, fajnie było czuć się akceptowanym.

— Wieczorem. Jak zwykle.

Jeszcze jakiś czas obserwowałem jak gra, po czym wpadłem na pomysł.

Bez ostrzeżenia wsunąłem mu rękę między uda, zaczynając masować jego jądra przez cienki materiał dresów i jednocześnie całując odsłoniętą szyję. Kamil mruknął coś niewyraźnie, wyginając się pod moim dotykiem. Przygryzłem delikatną skórę, wyrywając z jego gardła zduszony jęk. Uśmiechnąłem się, gdy usłyszałem zamykany laptop. Odsunąłem się na moment, by odłożyć sprzęt na ziemię.

— Fabian… — zaczął chłopak, gdy wróciłem do całowania jego szyi. — Ja… myślę o czymś już jakiś czas… I może… — urwał speszony.

— Hm? — westchnąłem w jego skórę.

Kamil objął mnie i pchnął na materac tak, bym wylądował na plecach. Pozwoliłem mu na to, zaciekawiony. Usiadł na moich udach i spojrzał z góry z zastanowieniem.

— Bo nie wiedziałem, czy jak coś spróbuję, to się nie wystraszysz… — zaczął nieco nerwowo. — Ale głupio mi o tym mówić…

Przekręciłem głowę, obserwując jego podniecony, ale też nieco przestraszony wzrok.

— Nie czytam ci w myślach, Kamil — powiedziałem, powoli gładząc jego uda.

— No… Nie moglibyśmy się zamienić? Zawsze jesteś na górze… a ja… chciałbym spróbować… no wiesz. — Patrzył na mnie z obawą. — Ale jak nie chcesz, to…

— Och… — Przez chwilę nie wiedziałem co powiedzieć. Nie myślałem, że tego chce, nigdy o tym nie wspominał, ani nie wykonywał żadnych gestów w tą stronę, ja też nie byłem gotowy, by samemu proponować.

— Zapomnij — powiedział nagle cały czerwony. Już się podnosił, żeby ze mnie zejść, gdy chwyciłem go za rękę i powstrzymałem.

— Kamil, to nie jest takie łatwe… — szepnąłem, czując, że też robię się czerwony. — Ale kiedyś nie miałem z tym problemu i… — Cholera, wysłów się, warknąłem w myślach. — Ufam ci… — dodałem szybko. — Ale nie wiem jak zareaguję, jak będziemy… — urwałem, chcąc się zapaść pod ziemię.

Niebieskie oczy patrzyły na mnie z mieszanką zażenowania, obawy i nadziei.

— Więc? — Przełknął ślinę. — Chcesz spróbować?

Z tą atmosferą będzie ciężko, pomyślałem. Ale z drugiej strony… Nie będziemy mieli długo takiej okazji, o ile w ogóle… Zacisnąłem wargi, czując nieodpartą chęć zatrzymania go przy sobie. Bałem się, że jak wyjedzie i zobaczy ile ma możliwości, więcej do mnie nie wróci.

Musiałem zadać sobie pytanie, czy byłem gotowy mu zaufać, że będzie się umiał zachować, jeśli stchórzę. Obawiałem się, że mogę wpaść w panikę, jeśli mnie tam dotknie. Ostatnie co pamiętam, to chłodną szyjkę butelki i przerażenie. Na samą myśl robiło mi się niedobrze.

— Chcę cały czas widzieć twoją twarz — powiedziałem drżącym głosem. — Nie chcę się tego bać… Ale jeśli powiem stop…

— Przestanę — powiedział chłopak stanowczo. Na jego twarzy pojawiła się nuta radości, co mnie samego z miejsca rozluźniło.

To Kamil, do cholery. Poznaliśmy swoje ciała, własne reakcje i niemal swoje myśli. Jeden aspekt nas do tej pory hamował, ale i to obaj chcieliśmy zburzyć, mimo, jak się okazuje, naszych wspólnych obaw.

Chłopak pochylił się do mnie i pocałował delikatnie. Zaczął masować moje barki powolnymi ruchami, pewnie chcąc, bym się trochę odprężył. Z pewnością czuł jak spinam, to rozluźniam mięśnie. Próbowałem skupić się na jego ustach, uczuciu ciepła, które bardzo powoli pojawiało się w moim ciele tuż obok strachu. Nie bałem się Kamila, a tego, że nie będziemy w stanie tego zrobić. Chyba bałem się samego strachu, a gdy tylko to do mnie dotarło, objąłem Kamila za szyję i pogłębiłem pocałunek. Chciałem go czuć, wiedzieć całym sobą z kim mam do czynienia.

Wsunąłem palce w jasne kosmyki, przytrzymując go i niemal miażdżąc nasze usta. Chłopak stęknął i podparł się ramionami tuż obok mojej głowy. Zaraz jednak zsunął niżej jedną rękę i wsunął ją pod materiał spodni i bokserek. Jego dłoń zaczęła masować penisa, a ja aż zadrżałem z podniecenia. Odsunąłem jego twarz, dysząc ciężko, gdy chłopak zaczął mnie masturbować mocno i wprawnie. Jęknąłem, wbijając głowę w materac. Moje ciało falowało, pragnąc spełnienia.

Zapomniałem o czymkolwiek i dopiero, gdy ruch na moim członku zelżał przed samą kumulacją, z niechęcią musiałem przyznać mu rację, że to był dobry pomysł, choć, kurwa, sam w tamtym momencie nie byłem pewien. Chciałem dojść!

Gdy Kamil zsunął się ze mnie i zaczął rozbierać z nieukrywanym triumfem na twarzy, spojrzałem na niego, próbując udać oburzenie. Wątpię, czy mi wyszło.

— Zobaczymy, czy będziesz się tak szczerzył, jak sam ci kiedyś tak zrobię — wydyszałem, pomagając mu ściągnąć ze mnie bluzkę. Chwyciłem zaraz po tym i jego koszulę, pociągnąłem do góry. Przez wakacje, gdy jakiś czas pracował ze mną na polu, nabrał trochę mięśni. Przesunąłem po nich dłonią z zachwytem.

— To w dobrej wierze — zaśmiał się i pchnął mnie na materac, samemu klękając po obu stronach moich nagich już bioder. Patrząc mi w oczy, zaczął powoli zsuwać luźne spodnie, które nie ukrywały jego erekcji. Zsunął je aż po trzon penisa i uniósł brwi. Opadł dwa razy na moje krocze, ocierając się o nie.

Chyba zapomniałem o oddychaniu. A uświadomiłem to sobie, gdy w końcu musiałem wziąć w płuca drżący z podniecenia oddech.

— Ty wężu przebrzydły — warknąłem, trochę zły, że mnie prowokuje. Chwyciłem za pasek jego spodni i pociągnąłem w dół. Moim oczom ukazał się półtwardy penis, którego, nie mogąc się powstrzymać, wziąłem do ręki. Aż drgnąłem, słysząc jak z ust blondyna wyrywa się westchnienie. Stwardniał niemal natychmiast, gdy dodatkowo ścisnąłem jego pośladki.

— Eeej… Nie dotykaj… — wymruczał z udawaną pretensją i kręcąc tyłkiem. Mógłbym go pożreć wzrokiem.

— Ściągaj te spodnie i weź lubrykant — poleciłem, czując jak serce wali mi młotem. Uczucie strachu znów się pojawiło, ale zdusiłem je w zarodku.

Kamil zeskoczył ze mnie, zsunął spodnie razem z bielizną i poszukał chwilę w szafce tego, o co prosiłem. Po krótkiej chwili rzucił we mnie tubką i wrócił na moje biodra, tym razem rozsuwając mi nogi i kładąc się pomiędzy nimi.

— Nie schrzań tego — mruknąłem, przymykając oczy.

— Nie zamierzam — odpowiedział z rozbawieniem. — Fabian?

— Hm?

— Patrz na mnie — szepnął mi do ucha i znów zaczął całować.

Myśl o jego ustach, myśl o jego ustach, powtarzałem, patrząc na niego z bliska i słysząc jak otwiera lubrykant, by wysmarować sobie nim palce. Napiąłem się, czując dotyk na pośladkach. Chłopak na razie położył tam dłoń i odsunął nieco głowę, by spojrzeć mi w twarz.

— Spokojnie — szepnął. Jego opanowanie powoli zaczynało mi się udzielać, gdy leżeliśmy tak, patrząc na siebie. — Mogę?

Kiwnąłem głową, ale zaraz znów się napiąłem, gdy podrażnił moją dziurkę. Sapnąłem, zły na siebie za tą reakcję. Kurwa, przecież nic mi wtedy nie zrobili. Nie mogę tak reagować!

— Fabian, patrz na mnie — usłyszałem z góry stanowczy głos chłopaka, gdy zacząłem zamykać oczy, nie chcąc, by mnie widział w tym stanie. — Fabian…

— Nie dam rady… — jęknąłem żałośnie.

Chłopak zabrał rękę i cmoknął mnie w usta. Zaczął coś szeptać, żebym się uspokoił. Drżałem pod nim i chyba nawet zacząłem płakać. Zupełnie nad sobą nie panowałem.

— Nienawidzę go… — powiedziałem, rozklejając się zupełnie. — Czasem seks… na dole nie był jakoś specjalnie przyjemny… ale nigdy się go nie bałem…

— Nie musimy — szepnął chłopak, nadal próbując zachować spokój.

— Chcę do cholery — warknąłem. — Nie chcę się bać. Chcę, żeby to było normalne… naturalne… jak wcześniej. Tylko nie wiem jak to zrobić…

— Może… na siłę? — powiedział niepewnie. — W sensie wsadzić palec na siłę, nawet jak się zaciskasz. Nie powinno aż tak boleć… To głupi pomysł — uznał od razu.

Przez jakiś czas trawiłem to, co powiedział. Nasze podniecenie opadło, pozostawiając po sobie frustrację. Nie chciałem, żeby tak się to skończyło. Spojrzałem w jego błękitne oczy, dostrzegając w nich smutek i jakiś rodzaj współczucia. Żadnej złości, żadnych pretensji, o co niemal byłem wdzięczny.

— Daj rękę — poprosiłem. — Nie tą, tą z lubrykantem.

Pozwolił mi poprowadzić jego dłoń do mojego wejścia. Sam nakierowałem palec chłopaka w odpowiednie miejsce i pchnąłem do środka. Denerwowałem się, przez co też zaciskałem niepotrzebnie, ale to było w miarę kontrolowane. Odetchnąłem ciężko, czując jak porusza się we mnie na próbę.

— Jesteś niesamowity… — szepnął, unosząc się nieco, by ułatwić nam zadanie.

— Pocałuj mnie — poprosiłem, obejmując go mocno i teraz zdając się na jego inicjatywę. Najgorsze było za nami, tak mi się zdawało.

Powoli się rozluźniałem, gdy całował mnie czule i przygotowywał na dole. Nie minęło wiele, gdy mógł wsunąć we mnie drugi, a później trzeci palec. W pewnym momencie znalazł czułe miejsce w moim wnętrzu, sprawiając, że wygiąłem się pod nim i zajęczałem przeciągle. Gorączka podniecenia wróciła do naszych ciał, sprawiając, że jeszcze mocniej się na niego otworzyłem. Nie było już chłodu wspomnienia, bo dotyk, który teraz otrzymywałem był zupełnie inny, przyjemny i sam na niego pozwoliłem.

— Kamil… — jęknąłem, czując gorąco i witając z radością powrót moich starych reakcji. Nie spinałem się już, za to zaczynałem pragnąc więcej. — Już możesz…

— Tak… — wydyszał mi przy uchu.

Czułem i widziałem jak bardzo podnieciła go ta penetracja. Podziwiałem go za samokontrolę. Ja sam nie wytrzymałem przy naszym pierwszym razie. A to on jest tym młodszym podobno.

Pozostałem na plecach, bym mógł widzieć jego twarz. Materac za plecami dawał mi potrzebne w tamtym miejscu oparcie psychiczne. Kamil ustawił się nade mną, a gdy oplotłem jego biodra nogami, wszedł we mnie powoli, patrząc w oczy i próbując odczytać w nich, czy sprawia mi ból. Widziałem jak zaciska szczękę i napina mięśnie, gdy jego ciało chciało przyspieszyć, a on je powstrzymywał. Zadrżał, gdy wsunął się we mnie cały i przymknął oczy, dysząc ciężko.

Był piękny. Leżałem pod nim, ufając, że nie straci kontroli i że nie zechce sprawić mi bólu. Czułem jak mnie rozpiera, ale teraz niosło to za sobą jedynie dziwną przyjemność. O strachu już nie pamiętałem.

— Możesz… — szepnąłem. Zadrżał, gdy chwyciłem go za kark i delikatnie przejechałem po nim paznokciem. Wiedziałem, że to uwielbiał.

Wysunął się ze mnie ostrożnie i pchnął znowu.

— Ja pierdole — warknął, wciąż zaciskając mocno oczy. — Fabian… ja… — Znów się zatrzymał. — Nie dam rady… się kontrolować… — wydyszał cały czerwony.

Chryste…

— Kamil, do cholery, pieprz mnie po prostu — warknąłem bezmyślnie.

W pierwszej chwili jęknąłem boleśnie, gdy zaczął poruszać biodrami, wciąż jednak hamując swoje reakcje. Później, gdy zdołałem się rozluźnić i zachęciłem do mocniejszego tempa, zapomniał się zupełnie. Ja zresztą też. Trochę bolało, ale i tak było kurewsko dobrze. Chłopak zaczął mnie dodatkowo masturbować.

Obaj spalaliśmy się szybko. Jakimś cudem orgazm dosięgnął mnie prędzej od niego, ale i tak, czując moje zaciskanie, nie wytrzymał. Doszedł z moim imieniem na ustach i to było cholernie satysfakcjonujące.

Jeszcze po żadnym seksie nie byliśmy tak wykończeni fizycznie i psychicznie. Chłopak dochodził do siebie, wciąż na mnie leżąc. Ja uspokajałem oddech, bawiąc się jego włosami. Byłem rozleniwiony i szczęśliwy, że dopięliśmy swego. Obaj.

— Dziękuję — szepnąłem.

Kamil uniósł głowę i spojrzał mi w oczy cały rozpromieniony. Pocałował mnie leniwie.

— Ja też, Fabian. Uwielbiam cię — zaśmiał się radośnie, mrużąc przy tym oczy. — Jak ja cię teraz tutaj zostawię?

— Nie mam pojęcia.

— Jedź do Warszawy — szepnął, patrząc mi w oczy. — Tak jak ja.

— Nie wiem, kochanie. Tam są drogie czynsze… — jęknąłem. Znów wszystko rozbijało się o pieniądze. O rzeczywistość. Mogłem mieć jedynie nadzieję, że nasze szklane złudzenia nie pękną, bo wtedy już nie będzie szans na pozbieranie wszystkiego do kupy, na chęć walki z przeciwnościami.

Chłopak przewiercał mnie wzrokiem i vice versa. Obaj zapamiętywaliśmy tę chwilę, chcąc, jeszcze po jego wyjeździe, mieć ją wyrytą głęboko w umysłach.

Czas niemal się zatrzymał.

— Poradzimy sobie, nie? — zapytał z nadzieją.

— Tak. — Uśmiechnąłem się. — Myślę, że tak.

KONIEC

KLIK - MUZYKA

"O jaki świat dziś walczysz?
Jaki świat ci się marzy?
[...]
Z życzliwym wielkim sercem idź teraz proszę w świat
[...]
Uciekaj chłopcze od wielkich idei co
Niczym bajeczne race płoną nad moim miastem
[...]

Biegnij dalej sam
Żeby sprawdzić komu ufać
Kogo mijać i się bać"

Wiersz "Spotkanie z kontrem"

Wysłuchałam Was

aby zrozumieć

Nie zrozumiałam, ale szanuję

oczekując tego samego

[9] Wracaj do domu

Zraniony

Widziałem jak traktowano cweli w więzieniu. Byli rzeczami, nic nie wartymi śmieciami, które można było dowolnie użyć. Niektórzy się buntowali, inni już nie mieli do tego sił. Bardzo szybko byli złamani, bez wiary w lepsze jutro. Niektórych zostawiano po kilku razach, innych dręczono przez cały ich pobyt w więzieniu. Zdarzył się nawet chłopak, który się zabił.

Zwalili mnie na kolana z nadal związanymi boleśnie rękami i przygnietli obolałą od wcześniejszych uderzeń twarz do śmierdzącego muru.

— Wiesz — zaczął Rafał. — To nie tak, że cię nie lubię.

Poczułem coś chłodnego na plecach, przymknąłem oczy. Jedno mogło mnie cieszyć – nieobecność Kamila. Nie chciałem, by mnie takim widział. Nie chciałem też wiedzieć, że się temu bezradnie przyglądał, a nie daj Boże przyłączył. Było łatwiej wszystko znosić w tym cuchnącym zaułku, jeśli w ogóle to możliwe.

— Jesteśmy kolegami po fachu — ciągnął dalej chłopak. — Ale nie możemy pozwolić, żeby ktoś myślał, że można nami manipulować. — Słyszałem w jego głosie coś na kształt radości. — Orłowscy, trzymajcie go.

Momentalnie go posłuchali. Poczułem silne uściski na ramionach. Podnieśli mnie w górę i tym razem przycisnęli do ściany klatką piersiową. Spojrzałem w górę na jednego z nich. Ile oni mogli mieć lat? Dwadzieścia? Coś koło tego. Ich twarze nie wyrażały niczego, skupione na słowach Rafała. Byłem pewny, że to on był podżegaczem w tej grupie. Wszystko kręciło się wokół niego, jego słowo było najważniejsze.

— Weź komórkę i rób zdjęcia, tylko tak, żeby nas nie było widać — rozkazał Rafał. Nagle poczułem nóż na karku, lekko wbijający się w skórę. Drgnąłem nerwowo. — W sumie dobrze, że Kamil stchórzył. On zawsze jest słaby, byłyby z nim tylko problemy — stwierdził nagle, po czym przejechał nożem po mojej skórze wzdłuż kręgosłupa. Byłem pewien, że nie głęboko, ale bolało jak cholera. Zadrżałem mimowolnie, zaciskając zęby i wtulając policzek w ścianę. Czułem jak serce wali mi w piersi, a adrenalina pulsuje w żyłach. Byłem napięty do skoku, ale niczego nie mogłem zrobić.

— Jeśli ktoś się o nas dowie, już nie ważne z czyjej winy — wymruczał mi do ucha. Czułem go za plecami. — Zdjęcia, które teraz zrobimy, wylądują u twojej siostry… I u każdego w skrzynce na listy.

Krzyknąłem boleśnie, gdy kopnął mnie w plecy. Kręgosłup zapulsował tępym bólem niemal mnie otumaniając. Dostałem jeszcze dwa takie ciosy, po czym zsunął mi spodnie i kopnął między nogi.

Nie miałem pojęcia jaki dźwięk z siebie wydałem, ale towarzyszył mu śmiech napastników. Przeorałem twarzą po betonie, gdy zgiąłem się w pół z bólu, który promieniował od krocza aż na całe ciało. Łzy popłynęły po moich policzkach. Nie mogłem powstrzymać zbliżającej się rozsypki i świadomości, że to dopiero początek mojej udręki.

Spanikowałem, gdy poczułem coś chłodnego między pośladkami. Gówniarze śmiali się i wyzywali mnie w sposób, jaki tylko przyszedł im do głowy. Widząc moje reakcje tylko bardziej się nakręcali. A ja nie potrafiłem się opanować.

Gdy Rafał naparł na mnie tym czymś, zacząłem się wyrywać. Ból w ramionach i ręce synów leśniczego nie mogły mnie powstrzymać. Zacząłem wrzeszczeć, ale wsadzili mi w usta jakąś szmatę, śmierdziała potem i smakowała brudem, ziemią, być może jakimś smarem.

Pierdolę, pomyślałem. Mogą mnie zabić, ale nie pozwolę się zgwałcić. Kurwa, trzy lata w więzieniu się nie dałem.

Zrobiło mi się niedobrze, gdy znów poczułem nóż na gardle.

— Spokój, bo zrobisz sobie krzywdę — usłyszałem.

Miałem ochotę zaśmiać się histerycznie. Szarpnąłem się w tył, z dala od noża, ale, co prawda, niewiele mi to dało. Nie minęła sekunda, jak nóż zniknął, ale trzy ciała przyparły mnie do muru.

Znów poczułem to zimne coś między pośladkami.

***

Dźwięk syreny policyjnej i pisk opon kilka metrów dalej sprawił, że straciłem oparcie w trzymających mnie dłoniach i runąłem na ziemię. Skuliłem się, słysząc za sobą okrzyki policji, nawet jakieś wystrzały.

— Fabian! — Głos Kamila wcale nie sprawił, że się lepiej poczułem. Wciąż miałem zamknięte oczy, gdy chłopak podciągnął mi spodnie, wyciągnął szmatę z ust i rozwiązał ręce.

Usiadłem z jego pomocą i odsunąłem się, przywierając obolałymi plecami do ściany. Ich chłód w minimalnym stopniu ukoił ból, ale przede wszystkim dał mi pewność, że już nie mam nikogo za sobą. Panika powoli ustępowała, ale nadal oddychałem nierówno i szybko. Moje serce wciąż nie chciało się uspokoić.

— Prze-praszam — wyszlochał Kamil z czerwonymi od płaczu oczami. Siedział tam, gdzie go zostawiłem, bojąc się do mnie zbliżyć. — Nie zdążyłem… Przepraszam… Policja… Oni pytali, a ja nie byłem pewien, gdzie pojechaliście… — Ciężko go było zrozumieć. Kompletnie się rozkleił.

— Prawie nie zdążyłeś — poprawiłem drżącym głosem, na co chłopak zamarł. — Nie zdążyli mi się dobrać do dupy — powiedziałem z niejaką satysfakcją. Histeryczną co prawda, ale można to na razie pominąć.

Chłopak patrzył na mnie z bólem, ale i jakąś dziwną ulgą jednocześnie. Był rozbity i mimo tego, że ja oberwałem, czułem chęć pocieszenia go. Wyciągnąłem rękę do niego, z czego od razu skorzystał. Usiadł obok i przytulił policzek do mojego zdrowego ramienia.

— Dziękuję — szepnąłem, całując go w czoło. Miałem ochotę zostać tutaj, przy ścianie w tej właśnie pozycji, z nim przy boku i zimnem za sobą. Nie dane mi jednak było, bo podszedł do nas jeden z policjantów.

— Pogotowie zaraz przyjedzie — powiedział, patrząc na nas uważnie. — Pana Michlnika zaraz przesłuchamy, a do pana…

— Rzutowski — powiedziałem słabo. Zaczynało mi się kręcić w głowie. — Fabian Rzutowski.

Policjant skinął głową.

— Pana przesłuchamy w…

Nagle zrobiło mi się ciemno przed oczami.

— Fabian?! — Kamil chwycił mnie mocniej, odwracając do siebie twarzą. — Fabian!

            Mówił coś, klepiąc mnie po policzkach, ale nie mogłem niczego zrozumieć. Miałem mroczki przed oczami, aż w końcu ciemność zakryła wszystko.

***

Obudziłem się w szpitalu następnego dnia. Moja siostra i Kamil siedzieli przy moim łóżku, wgapiając się we mnie jak… w sumie nie wiem w co. Po prostu patrzyli z dziwnymi minami, których nie potrafiłem rozpoznać.

Po tym, jak przepytałem ich mniej więcej jaki jest mój stan, stwierdziłem, że mogło być gorzej. Kilka siniaków i zadrapań… to znaczy rozcięć, niezbyt głębokich swoją drogą, ale w odpowiednich miejscach, żebym stracił sporo krwi. Bolało mnie wszystko i nie byłem pewien czy leżeć na plecach, boku czy brzuchu. Obojętnie jak się ułożyłem, coś mnie piekło.

Niestety lekarze, kilka godzin po obudzeniu, pozwolili policji mnie przesłuchać. Bałem się wkopać Kamila, ale postanowiłem powiedzieć po prostu tak jak było. Chłopak sam do nich zadzwonił, miałem nadzieję, że to uwzględnią. Fatalnie się czułem, opisując jak Rafał mnie katował, ale nie chciałem puszczać mu tego płazem. Przyznałem nawet, że planował mnie zgwałcić. Tylko tego obdukcja nie mogła wykazać, ale na miejscu znaleźli butelkę poplamioną moją krwią. Sama myśl przyprawiała mnie o wymioty. Dziękowałem Bogu, że Kamil zdążył na czas.

Jeszcze tego samego dnia wieczorem puścili mnie do domu. W opatrunkach i plastrach, ale i tak się cieszyłem. Miałem zalecenie jeść dużo czekolady, z czego już w ogóle byłem zadowolony.

Kamil, o dziwo, wracał z nami. Czwórkę chłopaków zatrzymano, ale on, z racji tego że się jakoś wytłumaczył, nie drążyłem jak, i sam zadzwonił po policję, był puszczony wolno. Co nie oznacza, że później nie będzie miał problemów.

Jadąc maluchem Adriana, z siostrą za kierownicą, chociaż prawka nie miała, zacząłem się zastanawiać jakim cudem Kamil był zaraz za policją. Jadąc do tej przeklętej uliczki sam po pewnym czasie nie umiałem stwierdzić gdzie jestem. Skąd więc wiedział?

— Jak przyjechałeś? — zapytałem, zerkając na tylnie siedzenie, gdzie siedział blondyn.

— Gdzie?

— No… Za policją, jak mnie bili.

— Jak cię wtedy złapałem za… no wiesz. — Zarumienił się nieznacznie. — Zabrałem ci kluczyki od samochodu. I pojechałem za nimi. Tyle że nie chciałem, żeby mnie widzieli i na chwilę ich zgubiłem... — Jego głos zadrżał. — Na szczęście nie zajechali daleko od tamtego miejsca. Potem musiałem zadzwonić po policję… Długo to trwało.

— Widziałeś wszystko? — zapytałem z niepokojem w głosie. Nie chciałem, by był świadkiem mojego upokorzenia.

Chłopak pokręcił głową, a ja niemal odetchnąłem z ulgą.

— Obaj jesteście siebie warci — powiedziała nagle siostra. — Głupi i głupszy. Macie naprawdę szczęście, że zamknęli tamtych sukinsynów, ale was zostawili. Szczególnie ciebie, Fabian. — Zerknęła na mnie groźnie. — Masz zawiasy do cholery!

— Gośka. Nie teraz. Za kilka dni mi rób wymówki, teraz chcę odpocząć.

— A zastanawiałeś się choć raz czego ja chcę?! — krzyknęła. — Chcę spokoju!

— Miałem go tak zostawić?

— Tak! Jest debil, to niech się uczy na własnych błędach, skoro na cudzych nie potrafi!

Oboje nabraliśmy wodę w usta. W tej sprawie byłem pewien, że nie dojdziemy do porozumienia. Kamil był dla mnie ważny, dla niej też, ale to ja byłem jej bratem i to mnie chciała chronić. Nie mogłem mieć jej tego za złe.

— Fabian? — usłyszałem z tyłu.

— Tak?

— Dziękuję.

Uśmiechnąłem się na te słowa. Dały mi jakieś wewnętrzne ciepło. Gośka prychnęła obok, ale nie zwróciłem na to większej uwagi.

— Nie powiem, że nie ma za co — odpowiedziałem, odwracając się i patrząc w jego błękitne oczy, teraz wilgotne od powstrzymanego płaczu.

***

— Podwieźć cię do domu, Kamil, czy zostajesz z nami? — zapytała siostra, gdy dojechaliśmy do wsi.

— Mogę? — Chłopak spojrzał na mnie z nadzieją. Kiwnąłem jedynie głową.

— To idźcie do domu, a ja odwiozę auto — zdecydowała. — A ty, Fabian, masz leżeć! — krzyknęła jeszcze jak wysiadaliśmy. — Wiesz gdzie są klucze.

Uśmiechnąłem się do chłopaka rozbawiony i otworzyłem mu furtkę. Znalazłem klucz i bez zwlekania weszliśmy do domu. Dopiero tam pierwszy raz zobaczyłem się w lustrze, wiszącym w przedsionku. Aż się na siebie zagapiłem. Miałem siniec na lewym oku i opuchniętą połowę twarzy. Do tego opatrunki na szyi i zakrwawioną koszulę – nie miałem niczego na przebranie, byłem na nią skazany.

— Brakuje mi tylko zielonej skóry, by wyglądać jak Hulk — stwierdziłem z krzywym uśmiechem.

Kamil spojrzał w moje lustrzane oczy i wszedł do kuchni. Nie mogłem stwierdzić co w tamtym momencie czuje, jego twarz na chwilę obecną była stężałą maską.

— Chcesz coś pić? — zawołał, gdy ściągałem buty.

— Herbaty.

Stanąłem przy stole, obserwując jak krząta się po kuchni. Było to irracjonalne zjawisko.

— Idź się połóż. Gośka mnie już naprawdę zabije, jak cię zobaczy tutaj — burknął.

Miałem ochotę się roześmiać z absurdu tej sytuacji, ale powstrzymałem wewnętrzną chęć. Podejrzewałem, że mógł być to nieco przerażający dźwięk.

Jak oboje, Kamil i Gośka, kazali, położyłem się na swojej kanapie, próbując przybrać jakąś wygodną pozycję i przymknąłem oczy. Z ulgą powitałem poczucie bezpieczeństwa. Wtuliłem mniej obolałą część twarzy w poduszkę, wdychając znajomy zapach.

Drgnąłem nerwowo, gdy poczułem dotyk na ramieniu.

— Przepraszam — powiedział Kamil, momentalnie cofając dłoń. — Przyniosłem herbatę.

 Usiadł na ziemi obok łóżka, stawiając wcześniej dwa kubki na szafce obok. Zaczął się bawić telefonem, nie zwracając na mnie uwagi. Patrzyłem na niego spod półprzymkniętych powiek, a po paru chwilach wyciągnąłem dłoń i pogładziłem jego jasne włosy. Nastawił się do dotyku, ale wzrok wciąż miał wlepiony w urządzenie. Wygiąłem usta w uśmiechu, zaczesując włosy w tył. Gdy zjechałem dłonią na jego kark, zadrżał.

— Łaskoczesz — prychnął. — Popatrz.

Podstawił mi pod nos telefon, więc musiałem go nieco odsunąć, by złapać ostrość. Chłopak szczerzył zęby zadowolony. Spojrzałem na wyświetlacz, gdzie wymienione były przedmioty typu język polski, matma i procenty obok nich. Większość powyżej dziewięćdziesiąt, a jedynie dwa osiemdziesiąt coś.

— Co to? — Zmarszczyłem brwi.

— Moje wyniki z matury — powiedział szczęśliwy.

— O ja pierdole… Jak można mieć z matmy dziewięćdziesiąt pięć procent? — Aż się trochę uniosłem na łokciu, chcąc dosięgnąć telefon i jeszcze raz się przyjrzeć.

— Czekaj, jeszcze jedno ci pokażę — zawołał, zabierając komórkę z mojego zasięgu. Poklikał coś i jeszcze raz mi podał.

Tym razem miałem przez sobą coś jakby… mail, w którym jakaś uczelnia ogłaszała, że chętnie wezmą Kamila pod swoje skrzydła.

— I to. — Znów zabrał telefon, poklikał i mi podał.

Tym razem był inny wygląd strony, ale znów napisy głosiły, że pozytywnie przeszedł konkurs świadectw. Spojrzałem na chłopaka z nieukrywanym podziwem.

— Przyjęli mnie na medycynę i mogę sobie wybrać z dwóch specjalizacji — wyjaśnił. — I przyjęli mnie na ASP! — wykrzyknął, aż mu się oczy zaświeciły.

— Wow. Gratulacje — powiedziałem z szerokim uśmiechem. Miałem ochotę go przytulić. — I co wybierzesz?

— Nie wiem jeszcze. Muszę się pochwalić rodzicom!

— Jeszcze im nie powiedziałeś?

— Dopiero o północy były wyniki matury, a dzisiaj o czternastej ogłaszali nabór na uczelnie — wyjaśnił, nadal cały szczęśliwy.

Usłyszeliśmy otwierane drzwi wejściowe.

— Adrian kazał przekazać, że jesteś debilem! — krzyknęła Gośka i zaraz pojawiła się w pokoju. — Co tacy szczęśliwi?

— Kamil dostał się na ASP i medycynę — ogłosiłem dumny. — Właśnie się dowiedział.

Chłopak spojrzał na moją siostrę z radością, czekając na jej reakcję. Miałem ochotę się roześmiać na ten widok. Wyglądał jak szczeniak łaknący pochwał.

— Och… — Siostrę wcięło, ale po chwili uśmiechnęła się przyjaźnie. — Gratulacje. Będziesz musiał powiedzieć rodzicom.

— Nooom, ale później — powiedział ze śmiechem i spojrzał na mnie.

— To ja idę się zająć zwierzakami — ogłosiła Gośka. — Przez to wszystko nie dostały rano jeść.

Gdy wyszła, utkwiłem wzrok w Kamilu. Wyglądał wspaniale, gdy był szczęśliwy. Jego oczy lśniły, śledząc co rusz przeglądane strony na telefonie. Usta ułożył w szczerym uśmiechu, od którego aż czułem ciepło w środku.

— Kamil… — szepnąłem, kładąc się spowrotem na poduszce i wyciągając dłoń do jego głowy. Chwyciłem go za kark.

— Co? — Oderwał wzrok od telefonu. W końcu.

— Chodź tu.

Przyciągnąłem go delikatnie i pocałowałem. Zamruczałem, gdy oparł się ramionami tuż przy mojej głowie i pogłębił pocałunek. Zaśmiał się, uniemożliwiając mi tym całowanie go. Spojrzałem z bliska w jego błękitne oczy. Znów czułem się odkryty, ale tym razem było to przyjemne.

— Chyba nie muszę mówić, że nigdy nie miałem na myśli wykorzystania cię w niczym? — mruknąłem, chcąc mieć pewność.

— Jesteś za bardzo naiwny, żebyś mógł kogoś wykorzystać z premedytacją…

— Więc nie jesteś już na mnie zły?

Chłopak odsunął się ode mnie odrobinę i spojrzał w oczy poważniej.

— Fabian, ja… ja cię zawsze lubiłem — powiedział niepewnie. — Jak miałem czternaście lat… No… ty mnie chroniłeś zawsze i… Nie znosiłem siebie za to, ale i tak…

Otworzyłem szerzej oczy w szoku. Usiadłem, zsuwając nogi obok Kamila i patrząc na niego z góry. Nie wierzyłem w to, co słyszę.

— Zazdrościłem Piotrowi twojego wzroku — kontynuował, patrząc gdzieś w bok. — Wiedziałem, że między wami niczego nie ma… To znaczy, tak myślałem — poprawił. — Jak usłyszałem te plotki, że jesteś gejem… Chciałem ci powiedzieć co czuję, ale nie miałem już okazji...

— Miałeś wtedy piętnaście lat — zauważyłem, wciąż nie mogąc tego ogarnąć.

— No i co z tego?

— Byłeś za młody!

— A ty kiedy wiedziałeś, że nie lecisz na dziewczyny? — burknął urażony.

— No… Nie no, chyba od zawsze… W sensie jak w ogóle zacząłem zdawać sobie sprawę, że ktoś mi się może podobać.

— No właśnie — mruknął.

— Kamil, siadaj obok — powiedziałem, czując się dziwnie z nim przy kolanach. Gdy posłuchał, kontynuowałem: — Jak już mówiłem, powinieneś znaleźć sobie…

— Czy ja powiedziałem, że chcę z tobą być? — prychnął nagle, ale widząc moją minę, złagodniał. — No dobra, masz rację, ale, kurde, co mam zrobić? Czemu moje uczucia nie mogą się liczyć tylko dlatego, że jesteś jedynym gejem jakiego znam? Ufam ci, przyjaźnimy się odkąd pamiętam, co w tym niewłaściwego?

— W tym, że się przyjaźnimy?

— Nie, idioto.

Westchnąłem, czując jak zaczyna mnie boleć głowa. Miałem dość tego wszystkiego. Nie chciałem teraz decydować, lubiłem Kamila, ale nie wiedziałem, czy potrafilibyśmy coś stworzyć. Pociąg fizyczny niczego nie wyjaśniał. Do tego dopiero zaczynałem wyrzucać z głowy Piotra. Nie mogłem jeszcze zrozumieć co czuję, za mało czasu minęło. Do tego to zdarzenie sprzed parunastu godzin…

— Nie wiem co zrobić, Kamil — powiedziałem w końcu. — Nie chcę cię skrzywdzić, ale i tak mogę to zrobić. Zresztą, nie wiem gdzie wylądujemy obaj we wrześniu. I nie wiem co sam czuję, to jest chyba najgorsze — przyznałem.

— Chyba jedyne co możemy zrobić, to poczekać, nie? — zapytał, patrząc mi w oczy. — Ale nie odtrącaj mnie tylko dlatego, że wydaje ci się, że mnie ranisz. Po prostu mów, co czujesz…

— Tya. A ty się nie wściekaj, że planuję przyszłość z siostrą nie uwzględniając ciebie…

— To wredne. — Zmarszczył brwi.

— Nie. To prawdziwe, Kamil. Muszę wyjść na prostą, wyrwać się stąd. Wyrwać się z przeszłości, nie chcę, żeby mnie coś znowu hamowało…

Chłopak przełknął ślinę. Wiedziałem, że zrobiło mu się smutno na te słowa.

— Nie uprzedzajmy faktów — mruknąłem w końcu. — Chcę po prostu wyjść na prostą, Kamil. Z tobą czy bez ciebie. Musisz mieć tego świadomość, jeśli chcesz… cokolwiek ze mną próbować.

Chłopak skinął głową, zagryzając wargę. Sprawiłem mu przykrość i już teraz gryzłem się z myślami z tego powodu. Nie chciałem go krzywdzić. No ale obaj nie mieliśmy doświadczenia w sprawach miłosnych. Musieliśmy się wiele pod tym względem nauczyć.

— Chodź tu — szepnąłem, otwierając ręce. Chłopak przylgnął do mnie, wciąż uważając na moje rany, objął dłońmi w pasie i wtulił twarz w pierś. Objąłem go mocno, wdychając jego zapach. Nie wiedziałem co będzie dalej, ale chciałbym móc go ochronić przed światem.

Nie mogłem go tylko ochronić przed samym sobą.