Wiersz "Geniusz artystyczny"

Tutaj jedna plama

Właśnie w tym kolorze

Tam druga o odmiennym odcieniu

Składanie obrazu od podstawy

Przez szkic

Figurę

Po miękkie pociągnięcie pędzlem

Tutaj cień założony

Tam dostrzeżony i zrozumiany

Godziny spędzone przy obserwacji

W ciszy

Albo w hałasie

Później ocena widza

Czy dostrzeże precyzje?

Zauważy namacalność kształtów?

Geniusz!

Twierdzi krytyk

Co za bazgroły!

Twierdzi laik

A ja

Patrzę na swe dzieło

I wśród rytmu barw

W kompozycji przedmiotów

Widzę własną twarz

Pochyloną nad książką

Czytającą historię sztuki

Odkrywającą perspektywę

Światło

Zrozumienie iluzji

Działanie jednego koloru

W stosunku do drugiego

Widzę godziny pracy

Więc

Co z tego

Że podążyłem własną ścieżką

Nazwano mnie geniuszem

Gdy najzwyczajniej w świecie

Jestem sfrustrowany

Że sztuka

Nie jest tchnieniem

Nie jest weną

Jest precyzją

Kunsztem

Wyuczeniem

A tylko nieliczni

Szaleńcy

Potrafią się w niej odnaleźć